Stoer

Als hoefsmid Bruno komt, hoor je hem al in de verte aankomen in zijn ‘sans permis’, een brommerautootje. In NL heeft dat een beetje lullig imago, hier op het Franse platteland is het heel gewoon. Sinds de invoering van het puntenrijbewijs (je verliest punten bij iedere overtreding en als je je punten kwijt bent, verlies je voor kortere of langere tijd je rijbewijs) zijn de sans permis niet aan te slepen, omdat je er, het woord zegt het al, geen rijbewijs voor nodig hebt.
Zo’n sans permis kun je aardig opvoeren en dat heeft Bruno ook gedaan want hij rijdt sneller naar Vichy dan wij in onze gewone auto.

Gisteren kwam hij  aanrijden in een auto met chauffeur;  de versnellingsbak van zijn autootje had het opgegeven. Bruno is klein, ik schat zo’n 1.60m., 1 bonk spieren, heel aardig maar ook erg Stoer. Hij mag graag verhalen over alle botbreuken, schedelfracturen en uit de kom gerukte ledematen die hij in zijn werk oploopt. Nu, met zijn chauffeur erbij, was hij nog veel stoerder.
Het onderwerp was hoefijzers. Er kan een boel gebeuren met hoefijzers, je moet ze niet heet aanpakken, ze moeten niet door het paard worden weggetrapt zodat ze in het het rond vliegen, in het hooi belanden en brand veroorzaken, en als je ze vastzet moet je goed richten met je spijkerpistool, zodat de spijker in de hoef komt en niet via je scheen door je dijbeen weer naar buiten komt. Bruno had dat allemaal wel gedaan. In zijn geestdrift liet hij nog net niet zijn broek zakken om de littekens te laten zien.

Het ‘c’est pas vrai’, ‘incroyable’ en ‘génial’, van de chauffeur was niet van de lucht. Ondertussen viel het oog van de chauffeur er bijna uit van al het knipogen dat hij naar mij deed wat Bruno niet zag tijdens al het bijsnijden en schaven. Gelukkig kon ik mijn lach verstoppen in de nek van Nanou en Grisou die geduldig stonden te wachten tot het over was.